Του Νίκου Τσαγκρή
Το γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ. Λέξη της εβδομάδας, το ουσιαστικό «στοχοποίηση». Στο λεξικό του Δημητράκου δεν υπάρχει. Ούτε στου Τριανταφυλλίδη. Μόνο στου Μπαμπινιώτη τη βρήκα, στη συνοδεία παρελκόμενων εννοιών του λήμματος «στοχασμός». Ως απόδοση στα ελληνικά του αγγλικού targeting.
«Η σωστή απόδοση του targeting στα ελληνικά θα ήταν στοχοθεσία» σχολίασε η αγαπημένη μου συγγραφέας που είναι και εξαιρετική μεταφράστρια των αγγλικών στην ελληνική: η «στοχοποίηση» είναι… πασοκική σύνταξη, κατέληξε, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.
Θα συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι από το 1981 και εντεύθεν η κουλτούρα ΠΑΣΟΚ… αναδόμησε μεταξύ άλλων και την καθομιλουμένη, εισάγοντας δεκάδες, μεταποιημένους σε τσάτρα – πάτρα ελληνικά, αμερικανικούς πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνιολογικούς όρους. Τους οποίους, στο… προτσές της Μεταπολίτευσης υιοθέτησε ασμένως το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύμπαν της μικρής μας χώρας∙ της σημερινής… εθνικόφρονος Δεξιάς μη εξαιρουμένης…
Λοιπόν, που λέτε, «ακραία στοχοποίηση της δημοκρατίας και της πολυφωνίας» είδε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην βομβιστική επίθεση κατά του ΣΚΑΪ. Ταυτίζοντας το… γούστο του για τη δημοκρατία και την πολυφωνία με το «για όλα φταίει ο Τσίπρας» γούστο του ΣΚΑΪ και του ιδιοκτήτη του κ. Γιάννη Αλαφούζου. Ο οποίος, ντυμένος… στόχος (η δημοκρατία και η πολυφωνία προσωποποιημένη!), βγήκε και στοχοποίησε τους… στοχοποιητές: «…τα τελευταία χρόνια, κυβερνητικά στελέχη και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μάς κατέστησαν στόχο…».
*******
Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός στόχος και ποιος ο πραγματικός… στοχοποιητής; Αν δεν το γνωρίζετε (παρ’ όλο που ο κόσμος τό ’χει τούμπανο), διαβάστε, χωρίς να συγχύζεστε, την δήλωση του στοχοποιημένου… φορέα της δημοκρατίας και της πολυφωνίας κ. Γιάννη Αλαφούζου: «Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛΛ. έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον του ΣΚΑΪ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος μας. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για τη σημερινή επίθεση είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ.».
Αποκωδικοποιήστε τώρα τη συγκεκριμένη δήλωση αντικαθιστώντας τις τρεις υπογραμμισμένες φράσεις ως εξής: στη θέση της πρώτης (ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛΛ.) τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του, στη θέση της δεύτερης (του ΣΚΑΪ) τοποθετείτε τη φράση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. και στην θέση της τρίτης («η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ.») τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί κλείνοντας τα εισαγωγικά. Εντάξει;
Πολύ ωραία. Ακολούθως διαβάζουμε προσεκτικά το αποκωδικοποιημένο κείμενο («Δυστυχώς, από το 2014 ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του έχουν ξεκινήσει μια απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος τους. Συνεπώς, πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για τη σημερινή επίθεση είναι ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί» ) και έχουμε τον πραγματικό στόχο. Διά χειρός του πραγματικού… στοχοποιητή.
*******
Μιλώντας δημοσιογραφικά τώρα, και όχι πολιτικάντικα και προπαγανδιστικά, όπως ο «Για όλα φταίει ο Τσίπρας – ΣΚΑΪ» της τελευταίας πενταετίας, θα πούμε ότι δεν αρκεί η καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης, ότι οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά και να διακρίνουμε ποιοι τροφοδοτούν τη μισαλλόδοξη βία των καιρών μας. Και ότι, πέραν της αυτονόητης καταδίκης της συγκεκριμένης, αναμφισβήτητα στοχευμένης, βομβιστικής επίθεσης, οφείλουμε ως αδέσμευτοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι να στραφούμε προς τους «στοχοποιημένους» συναδέλφους μας και να φωνάξουμε: υπάρχει και η “δημοσιογραφία” της αυτοστοχοποίησης κύριοι του ΣΚΑΪ! Ξέρετε εσείς…
Κι αν δεν ξέρετε – αν δεν μάθατε ποτέ ή ξεχάσατε να ξέρετε -, σας θυμίζω ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορούν να ταυτίζονται με πολιτικούς και κόμματα: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα (σ.σ.: fake news), αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τους προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία»*.
Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν, αλλά αντί να πληροφορούν καταγράφοντας τα γεγονότα, εκόντες – άκοντες τα δημιουργούν (σ.ς.: fake news) με πατρόν τα συμφέροντα των εκδοτών τους. Και αυτοστοχοποιούνται∙ στοχοποιώντας αναπόφευκτα το μέσο στο οποίο εργάζονται, τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους εν γένει.
*Λέων Καραπαναγιώτης, “Απλά μαθήματα δημοσιογραφίας”
